rogerpieterlam

Vandaag werd er tijdens de Hooglandse dagen traditioneel de 35 ste editie van de Halve van Hoogland gelopen. De Halve van Hoogland is voor mij meer een thuiswedstrijd dan de Amersfoort Cityrun, hoofdzakelijk omdat het zich in Park Schothorst afspeelt en ik daar woon. Het hele weekend staat in het teken van feest en sport op zondag begint het met de Kidsrun. Deze editie was er een top inschrijving vanuit de familie, Tjalle en Britney in de kidsrun, Jelmer in de 5km en Kjelt liep de 10km. De halve werd door Jolanda, Mike en Dirk gelopen en natuurlijk ik zelf en mijn zoon Jesse. Van de ruim 500 deelnemers was er maar een die een afwijkende voorbereiding heeft gedaan en dat was Jesse. Na 2:27 uur kwam hij binnen zonder een noemenswaardige voorbereiding. Jesse heeft eigenlijk niet echt getraind en heeft op mentaliteit en doorzettingsvermogen 21,1 km aflopen zien. Alles begon voor de vakantie op een moment dat hij aangaf dat hij een halve Marathon met twee vingers in zijn neus

“Mindfulness is hot. En niet voor niets: het vermindert aantoonbaar stress, piekerneigingen en depressiviteit. Mindful hardlopen is een nieuwe hardloopmethode die de drukke mens helpt lichaam en geest gezond te maken. Door zelf in beweging te komen, komt alles in beweging” Zomaar een stukje uit Runnersworld, maar heel internet staat er vol mee, en terecht. Ik geloof dat door het lopen of fietsen je beter met stress of piekermomenten kunt omgaan. Je wordt tijdens de inspanning bewust van je hele lijf en hoofd. Na een dag werken, wat ik vooral met mij hoofd moet doen is het heerlijk om te lopen of fietsen. Je dwingt jezelf om zonder afleiding eventjes rustig na te denken en vervolgens weer heerlijk ontspannen door te gaan. Ik heb er zelf veel aan om mijn dagelijkse leven op orde te houden en met mij veel andere mensen. Tijdens de Marathon van Rotterdam in gesprek met een mede loper. Na een zeer aangename kennismaking en run samen hebben we contact gehouden. Hij vertelde met veel

Met het mooie lied van Kate Bush in gedachten ontwaakte we in ons appartement op 1800 meter hoogte. Een eerste blik het dal in gaf aan dat het een mooie dag zou gaan worden. Waar we het jaar ervoor nog in de sneeuw stonden was het nu strak blauw en heerlijk loopweer. Nadat we rustig ontbeten hadden reden we naar Valloire over de Col du Telegraph naar de voet van de Col du Galibier. Onderweg zagen we al veel fietser die vroeg waren begonnen aan hun klim richting de Galibier. "Om 10:00 uur de gezamenlijke start op het kerkplein in Valloire voor de beklimming van de Col du Galibier" stond in de aanpassing van de organisatie. Eerst een stukje off road en dan op het asfalt met de fietsers omhoog. Een gezamenlijke start geeft toch altijd een bepaalde spanning, het samen komen, warming-up, aftellen en de aanmoediging naar elkaar, iedereen gaat voor het zelfde doel. Met nog een beetje de 10k trail van de dag ervoor in de benen, het eerste stuk van 5k off road g

Mijn eerste echte trailrun stond op het programma als warming-up voor de beklimming van de Col du Galibier. Een warming-up is te weinig eer voor het parcours en de organisatie. Aan de start nog het geintje gemaakt, "tot over een uurtje", maar dat kwam niet helemaal binnen. De route was super aangegeven en na een klein stukje dorp direct omhoog de bossen in. Na een paar meter was het al zo stijl dat hardlopen al niet meer ging en het meer een boswandeling leek te worden. Uiteindelijk het hoogste punt bereikt en dat was ook direct de moeite waard. Toen diagonaal aan de bergtop over een alpenweide naar de andere kant om te beginnen met de afdaling. Losse stenen, geulen, waterpassages en nog meer ellende waar je met een rotgang opgaf duikt. Zo mooi om te doen. Je moet wel alert blijven want een blessure heb je zo te pakken. Je mist dan soms wel eventjes het strakke asfalt van Hoogland-West Na een drinkplaats weer verder voor de laatste kilometers, door een ander bos crossen